نشاط انگیز و ماتم زایی ای عشق

عجب رسوا گر و رسوایی ای عشق

اگر چنگ تو با جانی ستیزد

چنان افتد که هرگز برنخیزد

تورا یک فن نباشد ، ذوفنونی

بلای عقل و مبنای جنونی

تو «لیلی» را زخوبی طاق کردی

گل گلخانه ی آفاق کردی

اگر بر او نمک دادی ، تو دادی

بدو خوی ملک دادی ، تو دادی

لبش گلرنگ اگر کردی ، تو کردی

دلش را سنگ اگر کردی ، تو کردی

به از «لیلی» فراوان بود در شهر

به نیروی توشد جانانه ی دهر

تو «مجنون» را به شهر افسانه کردی

ز هجران زنی دیوانه کردی

تو اورا ناله و اندوه دادی

ز محنت سر به دشت و کوه دادی

چه دلها کز تو چون دریای خون است

چه سرها کز تو صحرای جنون است

به «شیرین» دلستانی یاد دادی

وز آن «فرهاد» را بر باد دادی

سر و جان ودلش جای جنون شد

گران کوهی ، ز عشقش بیستون شد

ز «شیرین» تلخ کردی کام «فرهاد»

بلند آوازه کردی نام «فرهاد»

یکی را بر مراد دل رسانی

یکی را در غم هجران نشانی

یکی را همچو مشعل بر فروزی

میان شعله ها جانش بسوزی

خوشا آنکس که جانش از تو سوزد

چو شمعی پای تا سر بر فروزد

خوشا عشق و خوشا نا کامی عشق

خوشا رسوایی و بد نامی عشق

خوشا بر جان من ، هر شام و هر روز

همه درد و همه داغ و همه سوز

​​​​​​

خوشا عاشق شدن ، اما جدایی

خوشا عشق و نوای بینوایی

خوشا در سوز عشقی سوختن ها

درون شعله اش افروختن ها

چو عاشق از نگارش کام گیرد

چراغ آرزوهایش بمیرد

اگر میداد «لیلی» کام «مجنون»

کجا افسانه میشد نام «مجنون»؟

هزاران دل به حسرت خون شد از عشق

یکی در این میان مجنون شد از عشق

در این عشق هر آنکس بیشتر سوخت

چراغش در جهان روشنتر افروخت

نوای عاشقان در بینواییست

دوام عاشقی ها در جداییست

*مهدی سهیلی*